Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae ista amicitia est? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Duo Reges: constructio interrete. Scrupulum, inquam, abeunti; At iam decimum annum in spelunca iacet. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; At enim hic etiam dolore. An hoc usque quaque, aliter in vita? Rationis enim perfectio est virtus;

Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Id mihi magnum videtur. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Sin aliud quid voles, postea. Dici enim nihil potest verius. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? An tu me de L. Tu quidem reddes; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Cur, nisi quod turpis oratio est? Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Que Manilium, ab iisque M.

Istic sum, inquit. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Ille incendat? Immo videri fortasse.

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Sed fortuna fortis; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Nunc agendum est subtilius. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Magna laus. Non est igitur voluptas bonum.